Η Τέχνη της Ζωής είναι μια νέα σειρά όπου σας παρουσιάζουμε σε ανθρώπους που μας εμπνέουν από τον τρόπο που ζουν τη ζωή τους. Εξερευνώντας το ύφος, έχω καταλάβει ότι δεν είναι μόνο πώς φοράτε τα ρούχα σας.
Είναι με τον τρόπο που περπατάτε, στα τρόφιμα που τρώτε, στους ανθρώπους γύρω σας, τις επιλογές τρόπου ζωής που κάνετε. Οι άνθρωποι σε αυτό το χαρακτηριστικό έχουν, με κάποιο τρόπο ή άλλο, σχεδίασαν τη ζωή τους με βάση τα πολύ προσωπικά τους ενδιαφέροντα, τα όνειρα και τις επιλογές τους.

Είναι το είδος των ανθρώπων που γράφουν τους δικούς τους κανόνες, λένε τις δικές τους ιστορίες και διαμορφώνουν το δικό τους μέλλον - και δεν θα μπορούσαμε να είμαστε πιο ενθουσιασμένοι να μάθουμε από αυτούς και να τις μοιραζόμαστε μαζί σας.
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έχουν υποψιαστεί εδώ και πολλές χιλιετίες, ότι υπάρχει κάτι ιδιαίτερα ευεργετικό για την υγεία μας στον χαλκό.
Βάζω το πλέγμα του χαλκού που είναι γεμάτο ευεργετικές ιδιότητες και μέσω τις τέχνης είμαι πεπεισμένη πως θα τους αλλάξει τη ζωή. 

The protests started almost immediately after the presidential election.
An artist named Annette Lemieux emailed the Whitney Museum and asked that her installation Left Right Left Right --
a series of life-size photographs of raised fists turned into protest signs — be turned upside down. The artist Jonathan Horowitz and some friends started an Instagram feed called @dear_ivanka, attempting to directly appeal to the soon-to-be First Daughter and shame her into pushing her father away from the Bannonite brink. The artist Richard Prince refunded her money for a piece that she bought, then put out a statement that was intended to de-authenticate it.
Sam Durant’s light-box sculpture, which read END WHITE SUPREMACY, was hoisted onto the façade of Paula Cooper Gallery in Chelsea (where it first appeared in the remarkably different context of Obama’s election in 2008), and another edition of it was set up by the gallery Blum & Poe to greet visitors at the Miami Beach Convention Center for Art Basel the first weekend of December, where the usual luxury-brand-fueled jet-set bacchanal seemed a bit muted and anxious and Nadya Tolokonnikova, founder of Pussy Riot, delivered a lecture by the pool at the Nautilus hotel on the dangers of authoritarianism.

The billboard is on display at PS1, its meaning having shifted after the election. Intensified. This happened often with artworks made in the run-up to the election; they just looked different afterward. Maurizio Cattelan’s solid-gold toilet, titled America, which was installed at the Guggenheim last September, suddenly felt spot-on. As did the punk-rock political caricatures in the Raymond Pettibon show at the New Museum. What might have been a quiet show of Alice Neel portraits of her multiethnic friends at David Zwirner became a rallying point of sorts for empathy. (See Cyrus, the Gentle Iranian.) The Dumbo nonprofit space Art in General’s eerie night-vision installation by the collectivePostcommodity, whose members live and work near the U.S. border with Mexico, built around conversations the artists had with Border Patrol agents about how they use decoys to catch people trying to cross the border, now seems extra ominous.
Most prominent of all is the Whitney Biennial (in which both Postcommodity and Occupy Museums have pieces), which was skillfully planned to map the various cultural currents of the recent past as embodied in art. But in these highly charged times, it went from being almost universally well received for its political engagement to being the center of protests when an abstracted painting by the white artist Dana Schutz of the body of Emmett Till was condemned as an example of insensitive cultural appropriation. That reaction would have happened anyway, more than likely, but it ignited into something more rancorous (enough so to end up being discussed on The View) because, right now, the art world is on a perpetual boil. Whether this ideological high alert will produce good art is one question; whether the art will do any good is another.

Famous for her glittery, glamorously grotesque paintings and photographs of lips and eyes and shoes, Minter, at 68, has become one of the more beloved figures in the art world — a little bit Courtney Love and a little bit Auntie Mame. Her politics are passionate, generous, and of course very much of her generation. (For a while, in the 1990s, she was on the outs among certain feminist critics for being a bit too pornographic in her work, which at the time meant she was considered sexist.)
“I was born in Louisiana and grew up in Florida,” she explains. “I was radicalized because of civil rights.” She’s old enough to recall when her doctor wouldn’t give her birth-control pills because she wasn’t married — so she went to Planned Parenthood. Then, a couple of years back, she heard about the draconian new Texas and Ohio laws restricting access to abortion. The right to an abortion — she’d once had one herself — is something she remembered people not having. The idea that people might not, again, seemed inconceivable to her. And so she started fund-raising for the organization, getting other big artists (including “the boys” like Richard Prince) to donate pieces for auction. Among many things she finds unacceptable is Trump’s crusade against Planned Parenthood.
Her latest retrospective, “Pretty/Dirty,” opened the week before Election Day at the Brooklyn Museum. The show was to kick off that institution’s cavalcade of progressive programing called “A Year of Yes: Reimagining Feminism,” with the stated goal of “expanding feminism from the struggle for gender parity to embrace broader social-justice issues of tolerance, inclusion, and diversity.” It was timed to coincide with the tenth anniversary of the museum’s Elizabeth A. Sackler Center for Feminist Art, but it was supposed to be well timed in other ways, too: We were about to elect the first woman president!
After Trump won, the meaning of the “Year of Yes” became the “Fear of No.” Minter was contacted by a few friends whom she’d worked with on Planned Parenthood fund-raising, and soon an ad hoc group had formed. They decided to target Ivanka Trump, who had over the years studiously exfoliated her father’s vulgarity to establish herself as a hardworking, clean-living Manhattan heiress, earnest and anodyne enough to be friendly with Chelsea Clinton and concerned enough with her social position as a person of taste and enlightenment to collect art. They did a protest next to the Puck Building, which Ivanka’s husband, Jared Kushner, had redeveloped as luxury housing, and launched @dear_ivanka. A Halt volunteer who is a psychotherapist helped fine-tune the group’s posts to push Ivanka’s buttons. The first one, with a picture of her in a red dress, read: “Dear Ivanka, I’m afraid of the swastikas spray painted on my park.”
​

Was all this maybe a bit too blunt, even juvenile? Possibly. But Ivanka, like her father, seems to want to be liked. “I know Dear Ivanka is working,” says Minter. “She’s not following me on Instagram anymore and she used to.”
The project got press (and 25,000 followers), and Minter and her friends began gathering other art-world pooh-bahs who wanted to be involved. They’re thinking of what they’ll do next. Horowitz has since left and started another anti-Trump Instagram feed, @dailytrumpet. The rest of Halt wants to sell the plaques in the Brooklyn Museum’s gift shop to raise money for more activities. There are plans to go national, with Halt L.A. and Halt Austin. “I don’t think I’m trying to reach the Trump supporters,” Minter tells me. “I think we’re trying to reach the 90 million people who didn’t vote. If we become the tea party from the left, we’re going to kill them.”
Gina Nanni, the prominent arts publicist, and artist Xaviera Simmons arrive at the studio. Both are Halt members.
“I remember making politically engaged art two, three years ago, and you were a little on the outs” among collectors, curators, and the chattering critic class, says Simmons. “And now you can’t get money in the door fast enough from the creative class.”
“Don’t you think that this election has changed everything for all of us?” Nanni asks. “I don’t look at fashion shows anymore. Who cares?”
“Art about art just isn’t working anymore for me,” says Minter.
“It’s not okay to just write a check. It’s all-out war,” says Nanni, who had been part of a different politically motivated arts collective, Downtown 4 Democracy, which in 2003 raised money to defeat George W. Bush. Many of the members were Howard Dean supporters (Nanni liked Bernie Sanders this time around). “Our goal was to get our cultural heroes involved, to get people off their butts. Lou Reed, Susan Sontag …” In other words, make politics cool again for the rigorously over it. “We did a lot of artists projects,” she says. “We got Marc Jacobs to do political T-shirts. I remember a New York Times reporter called me — someone not very friendly — predicting Marc Jacobs’s demise for doing this. But the opposite happened. People were lined up down the block. People just didn’t know what to do then: Nobody knew how to participate. You were just arguing over the dinner table.”
“What do you guys think of the people who say that this was the best thing that’s happened to left?” asks Simmons. “It woke us up.”
“Madonna said that,” Minter points out, at an event she did at the Brooklyn Museum, the day before the inauguration (Minter had invited her). “Well, the resistance is working. That must give you some hope.”
It’s not that the art world had been asleep, exactly. Groups like Occupy Museums tried to call people’s attention to a supposedly liberal system’s hypocritical inequities: its class and race problems, its being in the general service of its plutocratic and corporate patrons, however well meaning those patrons may be. But the Obama years were very good ones for contemporary art, and not always, if you thought about it too hard, for the best reasons. Maybe even for some of the reasons that Trump and the other populists and neo-nationalists point to as justifying their rise. As the global rich got more globally rich, they bellied up to contemporary art’s movable feast. Prices went up, as did attendance at an expanding and well-publicized global itinerary of art fairs, biennials, and museums, many of them privately owned, often in alliance with luxury brands. Kanye West and Lady Gaga and, yes, Madonna wanted to be involved. The aesthetic or intellectual novelty and subversiveness of the art itself often became muted by its plush setting, its intentions hard to discern while downing Ruinart Champagne from the cart that plied the aisles of Art Basel in Miami Beach.
None of this is new: Most artists, like most of us, want and enjoy success and like to live well. But did the boom ruin art’s ability to have moral authority? Can you resist while also being on the VIP list? As one dealer of multimillion-dollar art put it to me, “The art world just doesn’t feel as relevant. They don’t go to the places that voted for him. Lena Dunham doesn’t know these people. Posting on Instagram isn’t resistance; it just means that you pose as resistance.”
That’s the danger — that the art feels like posturing more than protest. “We know how trendy the art world is,” Hank Willis Thomas says. “And this is just on trend. After 15 years of doing art in one way, it’s great to be on trend. What happens when the trend is over is the question.”
There is a larger conceptual problem for artists protesting Trump, which is how to actually go about effectively doing it. What can the artists themselves do to go up against the policies of a president who is, in many ways, a kind of performance artist himself? How do the discontented, visionary weirdos muck with our reality when creating alternative realities is now the purview of our say-anything postmodern mad king? What do clever artists do when the world itself has become so darkly clever?
It doesn’t help that the fringe and the center seem to have switched places, that the person in the White House and his most noxious supporters have cast themselves as the true outsiders. Last October, Lucian Wintrich, a preppy provocateur who now has press credentials at the White House, put on what was billed as a pro-Trump art show in Chelsea called “#DaddyWillSaveUs: Make Art Great Again!,” featuring work by Milo Yiannopoulos and Martin Shkreli. It was boorish and desperate, but he had a point when he later told The New Yorker, in all seriousness, “Good art should be transgressive. These days, it seems, the best way to be transgressive is simply to be a white, male, proudly pro-American conservative.”

​Τι είναι το ''Δι Eleusis - Welleness & Arts Festival'' και που θα πραγματοποιηθεί; To φεστιβάλ ''Δι Eleusis'' είναι μια διεθνής συνάντηση ευεξίας και τέχνης. Θα πραγματοποιηθεί από την Παρασκευή 12 έως την Κυριακή 14 Μαΐου 2017 στην πόλη της Ελευσίνας, την Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης για το 2021. Ο χώρος φιλοξενίας είναι το επιβλητικό Παλαιό Ελαιουργείο, χώρος τέλεσης του φεστιβάλ Αισχύλειων.
​Γιατί επιλέχτηκε η πόλη της Ελευσίνας; Η Ελευσίνα υπήρξε για χιλιάδες χρόνια ένα παγκόσμιο κέντρο φιλοσοφίας και μύησης, ενώ τώρα μετασχηματίζεται μέσω της δημιουργικής οικονομίας σε μία σύγχρονη Ευρωπαϊκή πόλη.
​Η ανάδειξη της σε Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης για το 2021, συγκίνησε και έχει τη καθολική στήριξη του ακαδημαϊκού και καλλιτεχνικού κόσμου. Το ενδιαφέρον των ΜΜΕ για την πόλη σε Εθνικό αλλά και διεθνές επίπεδο είναι έντονο και συνεχές. Εμπνευστές αυτής της προσπάθειας είναι επαγγελματίες, κάτοικοι της Ελευσίνας οι οποίοι θέλουν να συνεισφέρουν δημιουργικά στην αναμόρφωση της πόλης σε όλα τα επίπεδα. Ποιος είναι ο σκοπός του φεστιβάλ; Οι διοργανωτές αποσκοπούν στη προώθηση της αυτογνωσίας και της αυτοβελτίωσης, μέσα από πνευματικές και σωματικές πρακτικές. Παρουσιάζουν με ποιο τρόπο οι τέχνες, οι επιστημονικές και εναλλακτικές προσεγγίσεις για το ευζήν συνυπάρχουν και συνεργάζονται σε πολλές περιπτώσεις.

Εξερευνούν τη σχέση μας με τη φύση και το περιβάλλον, μοιραζόμενοι τη γνώση που κληρονομήθηκε από το παρελθόν και όσα εφάρμοζαν οι πρόγονοι μας. Εμπνέονται από την ιστορική διαδρομή της Ελευσίνας, και τα περίφημα Ελευσίνια Μυστήρια της αρχαιότητας, έως την βιομηχανική ανάπτυξη και τέλος τον μετασχηματισμό της πόλης σε έναν διεθνή Πολιτιστικό κόμβο. Ποιοι είναι οι στόχοι του φεστιβάλ;
​Στόχος της διοργάνωσης είναι να αποκτήσει ένα ξεκάθαρο διεθνή χαρακτήρα. Να αποτελέσει ένα θεσμό που θα προσφέρει γνώση και πληροφορίες από όλο το πλανήτη, όντως από διαφορετικά πεδία δράσης. Κυρίως όμως να μεταδώσει το θετικό μήνυμα μιας καλύτερης ζωής για όλους μας. Ποιο ακριβώς είναι το περιεχόμενο και με ποιο τρόπο θα παρουσιαστεί στο κοινό; Κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν δεκάδες εναλλακτικά θεραπευτικά συστήματα και να ενημερωθούν για νοσήματα που κυριαρχούν στη ζωή του σύγχρονου ανθρώπου. Θα παρακολουθήσουν ενδυναμωτικές ομιλίες και εργαστήρια που θα προτείνουν απλούς τρόπους διαχείρισης κρίσεων. ​

​ Οι τέχνες θα πρωταγωνιστήσουν ως θεραπευτικά εργαλεία, είτε μέσω διαδραστικών παιχνιδιών για μικρούς και μεγάλους, είτε ως ψυχαγωγικές μέθοδοι. Οι δράσεις ολοκληρώνονται με ομιλίες και παρουσιάσεις για την διατροφή, τη πρόληψη, τη θετική ψυχολογία κ.α. Ποιοι είναι οι εισηγητές και από που προέρχονται; Οι εισηγητές που θα πλαισιώσουν το πρόγραμμα του τριημέρου είναι ακαδημαϊκοί, καλλιτέχνες, επαγγελματίες θεραπευτές, φορείς, πανεπιστημιακά ιδρύματα, καλλιτεχνικές ομάδες από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Ανάμεσα τους συναντάμε καταξιωμένες προσωπικότητες από όλα τα πεδία γνώσης. Τι κάνει τόσο ιδιαίτερο το φεστιβάλ Δι Eleusis;
Στο φεστιβάλ Δι Eleusis, η κλασική ιατρική συναντά την εναλλακτική θεραπεία. Οι τέχνες συμπορεύονται με το φιλοσοφικό παρελθόν της Ελευσίνας. Η οικολογία προωθείται μέσα από τις νέες τεχνολογίες. Το φεστιβάλ επενδύει συνειδητά στον Πολιτισμό, ο οποίος συνδέεται με ότι προάγει τη ψυχική ανάταση, τη πνευματική αναζήτηση και κάθε είδους δημιουργικό προβληματισμό. Πάνω απ΄όλα το περιεχόμενο του φεστιβάλ δεν διαιρεί ενισχύοντας εσωστρεφείς διαδικασίες, αντίθετα συνθέτει μέσα από τις συνέργειες διαφορετικών προσεγγίσεων. Αντιμετωπίζει τον σύγχρονο άνθρωπο ως μια ολοκληρωμένη οντότητα και προτείνει τρόπους και εργαλεία ίασης.

​

Ημέρα του παιδιού... 
Ένα μεγάλο ευχαριστώ για την βοήθεια της Paraskevi Karamani με την οικονομική προσφορά της μετά την παραχώρηση των βιομηχανικών γλυπτών μου στον Κέντρο Διημέρευσης Ημερήσιας Φροντίδας Ατόμων με Νοητική Υστέρηση 'ΕΥΡΥΝΟΜΗ' στην Ελευσίνα.

Έτσι τιτλοφορείται η εορταστική έκθεση Τέχνης των Ελλήνων & Ξένων Δημιουργών –GFC
που θα λάβει χώρα από τις 12 έως τις 18 Δεκεμβρίου στο πολυχώρο ΑΛΙΚΟ ( αγ. Δημητρίου 16 – ψυρρή – αθήνα )
και θα περιλαμβάνει έργα ζωγραφικής, γλυπτικής, αγιογραφίας, μικτής τεχνικής & σημαντικά φιλανθρωπικά
και μουσικά δρώμενα.
Στα εγκαίνια της έκθεσης τη Δευτέρα 12/12 στις 7μμ θα υλοποιηθεί η πρώτη παράδοση αναπηρικού αμαξίδιου
στο Χατζηπατέρειο Ίδρυμα, το οποίο φροντίζει παιδιά με εγκεφαλική δυσλειτουργία – παρουσία του
Διοικητικού Συμβουλίου του Ιδρύματος.
Guest καλεσμένος της βραδιάς θα είναι ο κύριος Κώστας Βενετσάνος !
Στο πιάνο θα βρίσκεται ο κύριος Ανδρέας Μπουτσικάκης !
Οι εικαστικοί καλλιτέχνες που λαμβάνουν μέρος την έκθεση
ΤΕΧΝΗΣ ΓΕΝΕΣΙΣ είναι οι εξής:

• ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
• AFIONIS OLIVIA
• BHXOYΚΑΤΕΡΙΝΑ
• ΒΟΓΙΑΤΖΑΚΗ ΕΛΕΝΗ
• ΒΡΑΝΑ ΓΙΟΥΛΗ
• ΓΚΟΛΦΙΝΟΠΟΥΛΟΥΣΟΦΙΑ
• ΓΟΥΛΑΚΟΥ ΜΑΡΥΛΗ
• ΓΚΡΙΤΖΑΛΑ ΛΙΑΝΑ
• ΔΑΡΡΑΣ ΚΩΣΤΗΣ
• ΙΩΑΚΕΙΜΙΔΗΣ ΜΠΑΜΠΗΣ
• ΚΑΛΑΦΑΤΑ ΚΑΛΑΜΑΡΗ ΑΙΜΙΛΙΑ
• ΚΑΛΑΣ ΑΝΤΖΥ
• ΚΑΝΤΙΑ ΕΥΤΗΧΙΑ
• ΚΑΡΛΟΥ ΜΑΙΡΗ
• ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΙΟΥ ΜΑΡΙΑ
• ΚΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗ ΜΗΤΡΕΛΙΑ ΤΕΣΣΥ
• ΚΑΡΑΠΑΝΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ
• ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΑ
• ΚΟΚΚΑΛΙΑΡΗ ΚΑΙΤΗ
• ΚΟΝΤΕΣΑ
• ΚΟΥΤΑΛΙΕΡΗ ΑΝΤΙΓΟΝΗ
• ΚSENIA JULY
• ΛΙΓΝΟΥ ΙΩΑΝΝΑ
• ΜΑΓΚΑΚΗΣ ΜΙΧΑΛΗΣ
• ΜΑΧΑΙΡΑ ΑΘΗΝΑ
• ΜΟΣΧΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
• ΜΟΣΧΙΔΗΣ ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ
• ΜΠΕΛΟΓΑΝΝΗ ΛΟΥΙΖΑ
• ΜΩΥΣΟΓΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ
• ΝΤΟΥΛΙΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
• ΠΑΛΗΟΚΩΣΤΑ ΙΩΑΝΝΑ
• ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ ΣΟΦΙΑ
• ΠΑΝΤΑΖΗ ΓΚΕΚΙΟΥ ΤΖΕΝΥ
• ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ ΝΑΤΑΛΙΑ
• ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΥ ΒΑΣΙΛΙΚΗ
• ΠΕΤΡΙΔΗ ΝΙΚΗ
• ΠΕΤΡΙΔΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ
• ΠΟΔΙΩΤΗ ΑΛΤΑΝΑ
• ΠΟΛΥΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ
• ΠΟΛΥΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ
• ΡΗΓΑΤΟΥ ΜΑΡΙΑ
• ΡΙΜΠΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ
• ΣΑΝΤΟΥ ΡΕΝΑ
• ΣΙΩΚΗ ΜΑΤΙΝΑ
• SOLOMATINA JULIA
• ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ ΑΣΠΑΣΙΑ
• ΣΥΡΑΚΟΥ ΕΥΓΕΝΕΙΑ
• ΣΦΕΤΣΟΣ ΣΩΤΗΡΗΣ
• ΤΑΣΣΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΡΙΑ
• ΤΟΥΛΟΥΠΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
• ΦΡΑΓΚΟΖΙΔΗΣ ΚΥΡΙΑΚΟΣ
• ΨΩΙΝΟΥ ΕΦΗ

Είχα το μεγάλο προνόμιο να μεγαλώσω στη σκιά του Ναού της Θεάς Δήμητρας αλλά και των πελώριων  φουγάρων του εργοστασίου Τιτάν .  Από τη μία η ευλογία της καθημερινής επαφής με τον αρχαιολογικό χώρο και από την άλλη η πραγματικότητα στη ζωή της πόλης που σημάδευσε τον αγώνα των κατοίκων για την επιβίωσή τους.
 
Τα δύο στοιχεία αυτά διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα μου προσφέροντας  μου έμπνευση για δημιουργία και προσφορά μέσα από τα έργα μου.
 
Με την αξιοποίηση βιωματικών βιομηχανικών υλικών μεταφέρω στα έργα μου μια αισιόδοξη προοπτική μέσα από την αναγέννησή τους .
 
Με μεγάλη χαρά προσφέρω στο δήμο Ελευσίνας ένα μικτό γλυπτό μου μικρό δείγμα ευγνωμοσύνης για τα τόσα πολλά που με δίδαξε αυτός ο τόπος και που τόσο πολύ αγαπώ .

Θερμά σας ευχαριστώ όλους 
για τις ευχές, 
την υποστήριξη 
και τη φιλία σας.
​
Με την στήριξη σας 
ελπίζω να ανταποκριθώ 
στις προσδοκίες σας.
‪#‎antigonekoutalieri‬